شهید منصور پورعزیز پورمحمدی

با سلام و درود بیكران بر خمینی و امت شهید پرور ایران و شهیدان راه استقلال وطن اسلامی الآن كه من وصیت نامه ام را می نویسم نمی دانم چه بگویم و از چه آغاز كم تنها این را بگویم كه پدر و مادر عزیز و مهربانم می دانم كه برای من خیلی زحمت كشیدید و من قابل این همه زحمت شما نبودم اما چه كنم كه امانتی بودم كه باید شما به صاحب اصلیش می رسانیدید می دانم كه در این مدت به جز اذیت چیز دیگری از من ندیدید ولی امیدوارم كه مرا حلال كنید و به بزرگواری خود مرا ببخشید. از شما میخواهم كه برای من گریه نكنید و اگر میخواهید گریه كنید برای امام حسین و ۷۲ تن شهید كربلا گریه كنید كه قرآن می فرماید: الذین اصابتهم المصیبه قالو انا لله و انا الیه راجعون.

منصور پور عزیز پور محمدی

نمیدانم چه بنویسم. نمی توانم نام شهید را بر خود بگذارم زیرا در خود لیاقت این مقام شامخ را نمی بینم. خدایا تو خود بر گناهان من شاهد و ناظر بودی خدایا می دانم كه گناهان بسیار است و حسنات من كم است ولی مطمئنم كه هر چقدر كه گناه انجام داده باشم رحمت خدا بی حساب است امیدوارم كه رفتنم باعث عبرت دیگران گردد. لذا از شما میخواهم كه قدر فصتهای زندگی را بدانید كه مانند ابر می گذرند. هنگام انجام معصیت بفكر مرگ و فشار قبر و روسیاهی روز جزا بیفتید تا از انجام آن خودداری كنید. وصیتم به شما نماز است زیرا عمود دین است و میزان و سنجش قبول اعمال دیگر است. از شما میخواهم كه نماز جمعه و جماعت رها نكنید. سخنی هم با غافلین خدا دارم، بیائید از گذشته ی خود توبه كنید كه خدا توبه پذیر است.

از پدر و مادر عزیزم معذرت میخواهم كه در طول زندگیم جز ناراحتی برایشان چیزی نداشته ام. از آنها می خواهم كه در غم رفتن من زیاد ناراحت نشوند چو شما جز سعادت مرا نمی خواستید و چه سعادتی بالا تر از این كه انشاءالله شهید بشوم. سخنی هم با خواهران دارم و آن اینكه حجاب خود را رعایت كنید تا عروسك استعمارگران نشوید . از كلیه ی برادران می خواهم كه مرا حلال كنید و خلاصه هرچه بدی دیده اند به بزرگواری خود ببخشند كه از ما در سراسر عمر جز بدی ندیده اند.

دعا كنید كه خداوند شهادت مرا قبول نماید.

دعا كنید تا انقلاب مهدی خمینی پایدار بماند

دعا كنید تا رزمندگان اسلام پیروز شوند (انشاءالله)

ضمناً حدود ۳۸ روز، روزه ی قضا دارم.