شهید غلامرضا بزرگ زاده

سزاوار نیست که مرد مسلمان شبی را سپری کند مگر اینکه وصیتنامه اش زیر سرش باشد . من بعنوان یک بنده حقیر تو و یک بنده گناهکار و روسیاه وصیت خود را می نویسم . پس خدایا خودت مرا یاری کن .
اولین سخنی که دارم مخصوص شما رزمندگان و سپاهیان دلیر و شجاع می باشد . شمایی که با ندای لبیک به امام زمان خود پاسخ دندان شکنی به دشمنان خدا دادید و همچون علی اکبر و قاسم بن الحسن ها لباس رزم بر تن کردید و از خانه و زندگی و جان و مالتان گذشتید و در راه خدا پیکار می کنید و انشاءالله که مورد قبول خدا واقع شود . چون تمامی شهدا این مسائل ذکر کرده اند ، من حقیر هم فقط بعنوان یادآوری و تذکر به شما عزیزان و سربازان فداکار و جانبرکف امام زمان عنوان می کنم . امید است که همگی ما به وصیتنامه های شهدا عمل کنیم و خود را بسازیم و دیگر مرتکب گناه نشویم .
ای عزیزان من سنگرهای مقدس جبهه و همچنین مساجد را پر کنید . زیرا که این سنگرها است که در مقابل دشمنان خدا مقابله می کنند و مردم هم چشم امیدشان پس از خدا به شما و این مساجد می باشد .
و برای مسائل کوچکی که اتفاق می افتد از یکدیگر دلگیر نشوید و گذشت داشته باشید تا خدا هم از شما و گذشته های بدمان بگذرد و تا جایی که می توانید ایثار و ازخودگذشتگی نشان دهید و هیچگاه بر اثر نیروی کم نا امید نشوید زیرا که خدا با ماست و تا هنگامی که خدا با ماست پیروزی با ماست . و قرآن و دعا زیاد بخوانید و به آنها جامه عمل بپوشانید .
و بر سر مزار شهدا بروید و زیارت خانواده معظم شهدا حتما بروید ، هرچند که مشکل و دشوار باشد و مسئله بسیار مهم اینکه شما باید حتما همچنانکه امام امت بسیار فرموده اند اطاعت از فرماندهی بکنید و اگر مسئله ای به شما گفته شد حتما انجام دهید هرچند که مشکل باشد . زیرا این مشکلات است که انسان را صبور و مقاوم بار می آورد و هیچگاه مسائل نظامی را در شهر حتی به خانواده و دوستان صمیمی خود اطلاع ندهید که اینیک ضرر حتمی و بزرگ خواهد بود .
و صحبتی که با شما مردم قهرمان پرور ایران دارم اینکه حتما وصیتهای شهدا را بخوانید و به آنها عمل کنید و امام را تنها نگذارید ، زیرا که این لطف خدا فقط یکبار شامل حال یک امت میشود . همچون امتهای گذشته از روحانیت اصیل و انقلاب پیروی کنید و از شما خواهش دارم بخاطر خدا هم که شده برای اینکه رزمندگان برای دیدار از خانواده شان بتوانند به شهرها بیایند حتما با مسئله بی حجابی و بدحجابی مبارزه کرده و شهرها را از وجود این سرکوچه ای ها و بی حجابها پاک گردانید ، زیرا که این آرزوی هر فرد رزمنده و حزب اللهی می باشد .
و اینک صحبتم با شما پدر و مادر و خانواده عزیز و گرامیم می باشد . سخنم را با کلام خدا آغاز می کنم که : ” کل نفس ذائقه الموت ” یعنی هر نفسی و هر تنی مزه مرگ را خواهد چشید .
پدر و مادر عزیزم . ای کسانی که بعد از خدا و چهارده معصوم امیدم به شما بود و مرا بزرگ کردید و تربیت اسلامی و قرآن را آموختیدو مرا به مدرسه گذاشتید تا بتوانم با درس خواندم خدمتی به اسلام و مملکت اسلامی انجام بدهم ؛ پدرجان ، می دانم که با حقوق کم و مشکلات بسیاری که داری اما همیشه ما را به یک وسیله ای خوشحال می کردی و با ازخودگذشتگی و از این شهر به شهر دیگر و رنج و مشقت بسیار مواجه شدی و چه بسیار زحمت کشیده و می کشی ، می دانم که باید من بزرگ می شدم و عصای شما و مادرم می گردیدم و در سنین پیری شما را با احترام تمام روی چشمانم قرار می دادم و از شما مراقبت می کردم اما خدا خودش شاهد است که چاره ای ندارم و تنها راهی که در پش روی خودم می بینم و تنها راهی که سعادت دنیا و آخرت و رضایت پروردگار را در پیش دارد ، رفتن به همین راه ، یعنی جبهه های حق علیه باطل می باشد . پدرجان قربان آن عرقهای شما که در تابستان و در سرمای طاقت فرسای زمستان برای فراهم کردن لقمه نانی از پیشانی مبارک شما به زمین می ریخت و قربان تواضع شما نسبت به ما ، فرزندان حقیر شما .
مادر عزیزم ، ای مادری که چقدر در بزرگ کردن من متحمل رنجها و زحمتها شدی . قربان آن دستهایت شوم که چقدر در تابستان و زمستان از من مراقبت نمودی و چقدر بی خوابی ها کشیدی اما همچنانکه در ابتدای سخنم متذکر شدم همه برای رفتنیم ، پس چه بهتر که در راهی برویم که خدا را راضی و قلب امام زمان را خوشحال بکنیم . و اگر من هم انشاءالله به فیض شهادت رسیدم ، اگر فرزند خوبی برایتان نبودم پس چه بهتر که از من راحت شدید و اگر فرزند دلبند و عزیزی برایتان بودم و انشاءالله رضایت شما را جلب کرده باشم در مرگم صبر و شکیبایی کنید و شکر خدا نمایید که توانستید امانتی دیگر را به این نحو تحویل خدا بدهید و می دانم که از دست دادن ابراهیم برای ما و خصوصا شما پدر و مادر عزیزم چقدر گران و مشکل بود و بسیار ناراحت و غمگین شدید ولی صبر و ایستادگی کردید و انشاءالله اگر من هم به این فیض عظیم نائل شدم که البته خود را لایق این مرگ باعظمت و شرافتمندانه نمی بینم صبور و پایدار باشید همچنانکه در غم دایی و مظفر و محمود و مصطفی و ابراهیم و دیگر افراد صبر کردید و چقدر این کلمه صبر زیباست و دوست دارم که خدا به همگی ما صبر عظیم و اجر جزیل عنایت فرماید و این را هم بدانید که من خودم با تمام آگاهی و انتخاب کامل به جبهه رفتم و هیچکس در رفتن من به جبهه دخالت نداشت مگر همان الهامی که به من می شد که تنها راه سعادت این راه است و چاره ای هم نیست انالله و انا الیه راجعون .
پدر و مادر عزیزم و برادران و خواهران و دوستانم ، اگر که انشاءالله در این حمله به فیض شهادت رسیدم دوست دارم در غم من صبر کنید و نتنها ناراحت نشده بلکه خوشحال باشید زیرا که این آرزوی چندین ساله من بود و دوست دارم همچنانکه شما پدر و مادرم در آمدن به جبهه من مخالفت نکردید بلکه حمید رضا را نیز عازم جبهه کنید تا راه من و دیگر شهدا را ادامه دهد و سلاح مرا بر دوش گیرد و افتخاری دیگر برای امت اسلام و خانواده مان بیافریند .
البته هدف از رفتن من به جبهه شهید شدن نیست . لکن پایان این راه و این هدف عظیم و گرامی شهادت در راه خداست که خوشا به سعادت کسانی که به این درجه عظیم دست می یابند و این راهی است که باید با عشق پیمود و نه بازور . و چون خدا این عشق را در درون من قرار داد به جبهه رفتم تا شاید و به واسطه آن خداوند از من راضی شود و از گناهان گذشته ام بگذرد . در آخر می خواهم که این سلام گرم مرا به امام امت برسانید و بگوئید تا امت ما زنده اند شما را تنها نخواهند گذاشت و جبهه ها را گرم و مستحکم نگه خواهند داشت .
پدر و مادر عزیز و دوستان و برادران و خواهرانم از همه شما متشکرمکه همه با من برخوردی مهربان و دلسوزانه داشتید و می دانم که خوبی از من ندیده اید اما شما را به خدا از بدیهای من و از اینکه شما را نگران و اذیت کردم ببخشید و از خدا برایم طلب آمرزش و مغفرت بخواهید و هرچقدر توانستید قرآن و نماز و روزه بپا دارید و چیزی گردنم نیست تا جایی که اطلاع دارم . لکن اگر چیزی از کسی پیش من است می تواند از خانواده ام تحویل بگیرد و اگر پیش کسی چیزی دارم آن را حلال می کنم و اگر من شهید شدم جسدم را در روز پنجشنبه یا جمعه صبح دفن کنید و قطعه مهر کربلا برای تبرک در قبرم بگذارید و از خواهرانم می خواهم که حتما رعایت حجاب اسلامی را بکنید و بازهم تکرار می کنم التماس دعا از همگی شما دارم . فقط برایم دعا بکنید و نماز شب اول قبر را حتما بجا آورید و مقدار پولی هم که دارم اگر سال به آن خورد که روز ۱۵ شعبان میباشد خمس آن را بدهید و هزار تومان را به مسجد جهت ساختن مسجد(مسجد حضرت علی(ع) ) و مابقی را برای دفن و خرج و تشییع جنازه و یا اموری که خود بهتر میدانید مصرف کنید و اجناس و لوازم مرا اگر از نظر شما مانعی نداشته باشد به مستحق ببخشید .
اگر پشت سر کسی غیبت کرده یا شنیده ام مرا ببخشید و مرا حلال و قبل از تشییع جنازه پیکر مرا با همان حالت به مسجد حضرت علی(ع) و مسجد مطهری ببرید و از در خانه اگر ممکن بود عبور دهید تا این انسانهای گمراه متوجه مرگ بشوند و توبه کنند که خدا توبه کنندگان را دوست دارد .