تربیتی / بازی بچه ها…

دکتر محمود برجعلی: روان شناس

آیا می دانید بازی کودک نه تنها وقت تلف کردن نیست،

بلکه راهی برای ابراز احساسات و تمرینی برای یاد گرفتن

مهارت های اجتماعی و ارتباط موثر با دیگران است؟

– کودک افسرده چگونه بازی می کند؟

این کودکان بیشتر ساعت های روز غمگین و گوشه گیر هستند

و به بهانه های مختلف از بازی با همسالان خودداری می کنند.

دوم لذت نبردن از کارها و بازی هایی است که معمولا کودکان همسن و سال از آن لذت می برند

بازی های آرام و بی سر و صدا را ترجیح می دهند، ممکن است ساعت ها تنهایی با عروسکش حرف بزند.

– کودک مضطرب چگونه بازی می کند؟

کودکان مضطرب معمولاً نمی توانند تمرکز کنند و خواب راحت و آرامی ندارند؛ برای همین انرژی خود را هنگام بازی زودتر از همسن و سالانش از دست می دهند. در بازی معمولاً رهبر نمی شوند و از اینکه مسئولیت هدایت بازی را بر عهده بگیرند، اجتناب می کنند و اعتماد به نفس پایینی دارند.

– کودک پرخاشگر چگونه بازی می کند؟

پرخاشگری انواع مختلفی دارد؛ مثل: گاز گرفتن، زدن، یا لفظی باشد مثل فریاد زدن و تحقیر کردن یا تجاوز به حقوق دیگران؛ گاهی والدین رفتارهای پرخاشگری را اصولاً پرخاشگرانه تلقی نمی کنند؛ مثلاً وقتی کودک به زور و با کتک اسباب بازی را از کودک دیگری می گیرد، این رفتار را با عُرضه بودن تلقی و تشویق می کنند. یکی از دلایل بسیار مهم پرخاشگری در کودکان یادگیری است و این را از والدینی که خُلقی عصبی و پرخاشگر داشته اند یاد گرفته اند و این یاد گیری در بازی های آنها نمود خواهند داشت. اسباب بازی را پرتاب می کنند و به عروسک ها ناسزا می گویند و کتک می زنند.

تا جایی که بتوانند از جمع کناره گیری می کنند و هنگام بازی با همسالانشان مُطیع و گوش به فرمان هستند. دیگران معمولاً سوء استفاده و مسخره می کنند. هنگام بازی گروهی انتخاب نمی شوند. از قوانین بازی اگر چیزی نفهمند سوال نمی کنند، می ترسند دیگران آن ها را کودن و احمق فرض کنند.

کودکان قرار است کودکی کنند. کودکان را سراغ علم و دانش نبرید و عجله نکنید زودتر بزرگ شوند. کودکی که کودکی نکرده و زود بزرگ شده در بزرگسالی کودکانه خواهد زیست. از فرزندتان دانشمند نسازید. ما قرار نیست بچه ها را تک بُعدی و ناقص الخلقه کنیم. کسی که تنها فکرش دانشمند شدن است، اعتیاد مثبت دارد که به اندازه اعتیاد منفی آسیب زننده است. هر نوع آموزش آکادمیک تا شش سالگی آسیب زننده ست. کودکان باید بازی کنند و با بازی کردن بیاموزند.

دکتر هلاکویی 

” باز آشغال میوه تو انداختی اینجا؟ نمی تونی دستتو دراز کنی بندازی تو بشقاب؟ آخه من چند بار بهت بگم وقتی میخوری نریز؟ من امروز جارو کشیدم، خستم کردی، چرا حرف گوش نمیدی؟ آخه من از دست تو چی کار کنم؟ “

زمانی که به این شکل حرف (غُر) می زنید، فرزندتان از جمله دوم به بعدِ شما را نمی شنود و کم کم یاد می گیرد اصلاً حرف های شما را نشنود. جمله خود را کوتاه، شفاف و مستقیم بیان کنید. ” لطفاً آشغال میوه رو تو بشقاب بزار” آیا این روش معجزه می کند؟ در تربیت فرزندان هیچ میان بُری وجود ندارد و انتظار معجزه نداشته باشید، اما رابطه خود را نجات می دهید. با غُر زدن فقط فرزندتان یاد می گیرد حرف های شما را نشنود و یا تبدیل می شود به یک انسان طلبکار و ناراضی، چون غُر زدن را آموخته.