شهید رضا حمیدی

یه روز گردنم گرفته بود و خیلی درد داشت طوری که نمیتونستم گردنم رو به چپ و راست بگردونم. تو کوچه بودم که شهید حمیدی از خونه حاج آقابهرامی اومد بیرون. حاج آقا بهرامی پدرخانم شهید حمیدی بود. من همیشه به شهید حمیدی میگفتم آقا رضا. تا چشمم به ایشون افتاد گفتم سلام آقارضا. با همون لهجه قشنگ خوزستانی گفت سلام وولک. چته؟ گفتم آقارضا گردنم گرفته. باز با همون لهجه گفت: ببینمت.
گردنم رو گرفت و با مهارت خاصی به چپ و راست حرکت داد و چندتا قولنج از گردنم گرفته شد و انگاری از آسمون افتادم رو زمین.
گفت ها چطوری وولک. گفتم دمت گرم خوب شد.
روحش شاد. چقدر دوسش داشتم. ماه بود ماه.